பிறவிப் பெருங்கடலிலிருந்து நம்மைக் கரை சேர்க்கும் படகாகவும்,
அறிவுக்கடலாகவும்,பிரகாசிக்கும் முழுமதியாகவும், சூரியன்களின் அணிவகுப்பாகவும் நீராகவும் தீயதை அழிக்கும் நெருப்பாகவும் நம்மை காக்கும் கவசமாகவும் விளங்குகிறது குருவின் பாதுகைகள்.
குருவின் பாத தாமரைகளின் மகிமையையும், குருவின் முன்னிலையில் ஒருவரின் வாழ்க்கை எவ்வாறு மாறுகிறது என்பதையும் பார்ப்போம்.
அனந்தஸம்ஸார ஸமுத்³ரதார நௌகாயிதாப்⁴யாம் கு³ருப⁴க்திதா³ப்⁴யாம் ।வைராக்³யஸாம்ராஜ்யத³பூஜனாப்⁴யாஂ நமோ நம: ஶ்ரீகு³ருபாது³காப்⁴யாம் ॥ 1 ॥
முடிவற்ற வாழ்க்கை எனும் கடலை கடக்க உதவும் படகு இது; என் குருவின் மேல் பக்தியை என்னுள் கொண்டுவருவது; இதை வணங்கி பற்றற்ற வாழ்வின் சாம்ராஜ்யத்தை அடைவேன்; என் குருவின் பாதுகைகளுக்கு கோடி கோடி நமஸ்காரங்கள்
“ஆதி சங்கராச்சாரியார் தனது குருவைத் தேடி நாடு முழுவதும் பயணம்
செய்து கொண்டிருந்தபோது நர்மதை நதிக்கரையில் உள்ள ஒரு குகைக்கு
வந்தார். அவர் குகைக்கு வெளியே கோவிந்த் பகவத்பாதாவின்
பாதுகைகளை பார்த்தார்,உடனடியாக அவற்றைத் தனது குருவின் பாதுகைகள் என்று அடையாளம் கண்டுகொண்டார். தான் தேடிக்கொண்டிருந்த குருவை கண்டுபிடித்ததும், அவர் மிகுந்த மகிழ்ச்சியில் நிறைந்தார்.
நமக்கான அறிவைப் பாதுகாத்து வைத்திருக்கும் குருவின் பரம்பரைக்கு மரியாதை செலுத்தும் விதமாக பாதுகாவை வணங்குவது நமது கடமை ஆகும்
குருவின் திருவடிகள் சந்திரனின் அமிர்தம் போல குளிர்ச்சியானவை என்று பாதுகா பஞ்சகமும் குறிப்பிடுகிறது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், பகலின் வெப்பத்திற்குப் பிறகு நிலவுக் கதிர்கள் நம்மைக் குளிர்விப்பது போல,குருவின் புனித பாதங்களில் பக்தி துக்கம் மற்றும் துன்பத்தின் நெருப்பை
அணைத்து நமக்கு அமைதியைத் தருகிறது.
அமானித்வம் என்றால் பணிவு. நாம் பெரியவர்களின் அல்லது குருவின் பாதங்களைத் தொடும்போது, அல்லது பாதுகைகளை வணங்கும்போது, நமது உடலின் மிக உயர்ந்த பகுதியை (தலை)கீழ் பகுதியை நோக்கி
(பாதங்கள்) வணங்குகிறோம்.
தலை என்பது அகங்காரம் எனவே பாதுகைகளை வணங்கி நாம்
சரணடைகிறோம். ஒரு நபர் அடக்கமாக மாறும்போது, அந்த நபர் அறிவைப் பெறத் தயாராக இருக்கிறார். பணம், அதிகாரம், இன்பம், உடல், அழகு, புகழ் ஆகியவற்றில் கர்வம் இல்லை; இவற்றில் ஏதுமில்லை. அத்தகைய நபர் உண்மையை அறிந்து கொள்கிறார், உண்மையை அறிய என்ன செய்ய வேண்டுமோ அதைச் செய்யத் தயாராக
இருக்கிறார்.
இந்த வழியில்,பாதுகாக்கள் பணிவு மூலம் இலக்கையும் பாதையையும்
காட்டுகின்றன. நாம் தினமும் பாதுகைகளை வணங்கும்போது,நாம் அகந்தையை விட்டுவிடுகிறோம். ஒவ்வொரு முறையும் நாம் சத்குருவின் ஒவ்வொரு நாமத்துடன் நமஹ, நமஹ, நமஹ என்று சொல்லும்போது, நமஹ என்றால் “ந மமஹ” அல்லது “என்னுடையது அல்ல” ‘எல்லாம் அந்த பரம்பொருளுக்கே சொந்தமானது’ என்று உணர்ந்து சத்குருவின் பொற்பாதங்களை ஸ்மரணித்து இந்த ஸம்ஸார சாகரத்திலிருந்து விடுபட்டு என்றும் சாஸ்வதமான உன்னத பரம்பொருளான சத்குருவை அடைவோம்.
Comments